Geslapen, mmmm wat was het koud!
Om 1:30 uur m'n hangmat uitgegaan om een wind scherm te maken. De wind waaide namelijk onder de tarp door en nam alle warmte mee. De gekozen plek was te open.

6:00 uur, de zon staat pal op de tarp en ik bak m'n hangmat uit. Ik wil zo graag even slapen!

Het is een mooie dag. De wind is droog.
Er staat een stevige etappe voor de boeg, maar ik voel me moe en uitgeput.

Het lijkt wel eindeloos die laatste 10 km tot de hut en dan moet ik nog 28km om over de pas te komen!
Te lui om m'n broek uit te doen. Het is toch mooi weer! Resultaat: doorweekt tot m'n knieën omdat die rivieren af en toch toch wel een beetje diep zijn.

Bij een cabin heb ik alle kant en klaar maaltijden weggedaan. Daar ben ik echt niet van.
Op de trail moet ik het hebben van chocolade, noten, rozijnen, Snickers en chips.
Als ik in een dorp ben en ik zie een tankstation, dan gaat de grootste hamburger erin met friet en anders word het een restaurant.

Het pad gaat maar door, er komt geen einde aan.
Inmiddels ben ik weer in Noorwegen beland. De grens was een grote gele steen.

Hoe hoger ik kom, hoe meer sneeuwvlaktes ik moet doorkruisen.
Hoehoe, dat is een gevaarlijke brug!!
Helemaal van hout en de leuning is een dunne staalkabel die slap hangt. Het lukt alleen om over te steken door twee handen te gebruiken. Alles kraakt en knarst en beweegt alle kanten op. Op goed geluk!!

De sneeuw velden worden steeds heftiger. Het is aardig ijzig maar je zakt nog steeds 20cm weg.
Op een gegeven moment houden de vbl liners het ook niet meer en gaan lekken. Koude voeten treden op.

Dit vind ik toch wel het ergst. Rivieren doorkruisen tot net boven je knieën. Dieper wil ik niet , dan zoek ik het hoger op met als gevolg km-ters omlopen.
Het water is 5 graden. Je denk, aaah ik ben er, ligt er nog één rivier achter, en nog één..... er kwamen er wel 6. Aaaaah ik zit in een delta en ze zijn allemaal diep. Dan maar doordouwen en hopen dat ik snel aan de overkant kom.

De zon gaat onder, nou onder?, ik loop in de schaduw van de berg en dat is koud.

Om warm te blijven moet ik door blijven lopen.
Vreselijke dorst heb ik en het water wil maar niet aan zetten. Tegen m'n zin zout eten om toch water vast te houden.
Het begint meer op overleven te lijken dan op een leuke hike.

In de verte zie ik de pas waar ik overheen moet. Daarachter moet ik de cabin kunnen zien.

En ja hoor ik zie de cabin. De moed zakt volledig in m'n schoenen want hij is een stipje aan de horizon. Dat is nog zeker een dik uur lopen.

Halverwege is er door de sneeuw een snel stromende rivier. De gleuf die is ontstaan is 2m diep. Uitkijken dus dat ik er niet in val.
Wat is wijsheid, rugzak en stokken overgooien of gewoon in één keer springen. Heb het laatste gedaan en zorgen dat ik voorover val in plaats van achter over.

Ik ben er. Er is helemaal niemand hier. Gelukkig heb ik een sleutel.

Pffff en ben volledig gesloopt. Heb het stervend koud. Snel bedje klaar maken en alle kleding vervangen door slaapkleding.
Toedelidoki, tot morgen.

tag: Caihnavaggi